Relativeren is voor mij de kunst om even afstand te nemen, zonder afstand te verliezen. In een wereld vol beweging helpt het om niet alles groter te maken dan het is. Door te kunnen uitzoomen, ontstaat ruimte. Ruimte om helder te blijven zien wat er echt toe doet.
Ik geloof in het goede. In de positieve intentie. Ik geloof dat er maar weinig mensen ‘s ochtends opstaan met de drang om er een ongezellige bende van te maken. Als ze dat dan toch doen en mij bijvoorbeeld niet terug groeten, dan zal daar vast een reden voor zijn. Een reden die ik uiteraard niet ken.
Wist jij wat je wilde worden toen je klein was? Hoe jouw loopbaan zich zou ontwikkelen? En weet je nu wat je wilt worden als je later groot bent?
Ben je onderweg naar alles waar je van droomde? Of ben je alleen maar onderweg? Zit je in de juiste auto, op de juiste weg? Rijd je iedere dag naar het juiste pand en ’s avonds naar de juiste tafel met stamppot? Hef je je glas met de mensen die jou naar een ander level verheffen — en verhef jij hen?
De gêne en angst in onszelf is vaak gedreven door het oordeel, of potentiële oordeel, van anderen. Wat zullen ze wel niet denken?! En daar gaat het laten schijnen van je licht over. Over het loslaten van de mening van de ander en alleen authentiek jezelf zijn en je daar comfortabel bij voelen.
We verwarren leiderschap met aansturing. We sporen elkaar aan om leiderschap te ambiëren. En negeren de strepen op onze huid om de strepen op onze mouwen te kunnen drukken.
Bij het vuur werd, voor ons uit het niets, de zin uitgesproken: ‘Ik heb hier het gevoel dat iedere vraag gesteld mag worden’, een collega-bestuurder en tribe member vulde aan: ‘En dat ieder antwoord er mag zijn.’ Vanuit hun rol moeten ze hun woorden altijd voorzichtig wegen. wat het gewicht van de opmerking voelbaar maakte.
Ongemak kan afstand creëren, maar ook de uitnodiging zijn om dichterbij te komen. Om te onderzoeken wat aandacht vraagt, samen te zoeken naar nieuwe wegen, om stil te staan, te voelen en te hopen dat het ooit beter wordt.
Onderdeel zijn van een tribe, een community, een dorp gaat over meer dan meedoen aan de dorpsfeesten. Natuurlijk, het is geweldig dat je er bent op de hoogtijdagen – geen feest zonder het heffen van het glas met jou. Maar het feest maakt het dorp niet.
