Blog
Sommige honden hebben een rijk en afwisselend leven. Zo heeft onze Loesje drie kantoren en twee huizen. En dan laten we Opa&Oma, waar ze ook graag komt, nog even buiten beschouwing…
Het schakelen tussen die plekken gaat heel goed. Slaapjes kun je tenslotte overal doen. En ze heeft overal haar eigen plaats, leuke speeltjes en ze vindt het overal gezellig. De schakelmomenten doet ze heel goed.
Als ik Loes ga ophalen bij haar ‘mama’, mijn lieftallige ex-vrouw, dan levert dat altijd een mooi en intens liefdevol momentje op. Het gebeurt op het moment dat ik uit de hal de woonkamer instap.
Loesje duikt dan op en in me. Ik zak naar de grond en we gaan dan even in elkaar op van de blijdschap om elkaar weer te zien. Zowel Loesje als ik horen en zien dan even niets anders dan elkaar. We knuffelen en geven elkaar kusjes. Fijn en intiem.
En even tussendoor voor de critici: Ja ik ben een volwassen man en dit gaat over mij en mijn hondje. Deal with it!
De les van Chef Kwispel, Loesje’s formele functietitel, zit in dat momentje. Het valt me namelijk op dat de meeste mensen almaar doorjagen.
We consumeren wel, maar genieten we ook echt? Durven we echt even weg te drijven in het moment en ons eraan over te geven alsof de rest van de wereld niet bestaat? Eigenlijk niets mooier dan dat.
Nou snap ik dat tunnelvisie niet te lang mag en moet duren, maar dat doet het voor Loes ook niet. Want het momentum is snel genoeg voorbij en dan gaat ze een knuffel zoeken om die trots te kunnen laten zien.
Heb je weleens een kuswedstrijd gezien? Of een oefening gedaan waarin je een aantal minuten in stilte in elkaars ogen moet kijken? Levert echt een diepere verbinding op.
Probeer het zelf eens. Ga eens op in de omhelzing of zoen van je partner of andersoortige geliefde. Of in een mooi diepgaand gesprek met iemand. Voel en ervaar het. Sluit je even af. Chef Kwispel leert je graag hoe!
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek & Loesje