Blog
Al autorijdend zie ik een huis wat te koop staat en wat mij intrigeert. Nieuwsgierig vraag ik me af wat het zou kosten. Even opzoeken. Puur voor de fun, want geen enkele intentie om te verhuizen.
Mooi huis, mooie plek en smaakvol afgewerkt. Dat zie je ook aan de prijs. Wat zouden de maandelijkse lasten dan zijn? In deze digitale tijd moet je dat makkelijk kunnen achterhalen lijkt me. Maar helaas…
Het maximale
Tot mijn schrik biedt iedere hypotheekaanbieder op het eerste gezicht maar één optie: het maximale bedrag wat je kunt lenen op basis van jouw jaarinkomen. Pardon?! Ik wil alleen weten wat het kost om dít bedrag te lenen. Niet het maximale! Is dit een manier van banken om mensen zoveel mogelijk te laten lenen? Of is dit het beantwoorden van de behoefte van de consument zelf? Willen wij echt alleen maar voor het maximale gaan? Ik denk dat beiden waar is, maar zeker onze behoefte om voor het maximale te gaan. Klinkt ergens niet gezond.
Is het niet op veel vlakken zo, zakelijk en privé, dat het maximale ook gewoon teveel kan zijn? Ja, “kan zijn”. Generaliseren is tenslotte zelden een weerspiegeling van de realiteit.
Persoonlijk
Ik zag laatst een foto van mezelf voorbijkomen van 30 kilo geleden. Toen moest het bord of de pan nog leeg. Gewoon omdat het kon. Nu eet ik vooral wat ik nodig heb. “Maar 1 bruine boterham en een appel als lunch is toch veel te weinig voor een grote kerel als jij?” wordt dan gezegd. Niet dus, want anders zou ik voor het diner al een hongerklap of snaaibehoefte hebben. En dat is zelden zo. Blijkbaar is genoeg dus gewoon genoeg.
Zakelijk
We waren recent een klant aan het ondersteunen bij de werving van een nieuwe manager. Uit de selectie en de gespreksrondes waren twee zeer goede kandidaten overgebleven. En toch had de klant moeite om een keuze te maken. ‘Moeten we niet nóg iemand spreken?’ ‘Moeten we met deze twee niet nóg een gesprek voeren?’
Met doorvragen kwamen we er snel achter dat het probleem niet bij de kandidaten lag, maar bij de opdrachtgever. Het kon toch altijd beter? De werkelijke twijfel kwam voort uit het idee dat het altijd het maximale moet zijn. Dat lijkt mooier dan het in werkelijkheid is en als je erachter komt ben je vaak te laat. In dit geval zouden de twee overgebleven top professionals al zijn afgehaakt. Wie wil nou werken voor een ondernemer die geen knopen durft door te hakken? De klant koos uiteindelijk voor één van de twee kandidaten en is nog altijd dolblij met deze keuze.
De prijs
“Ieder voordeel heb zijn nadeel”, zei een ‘wijs’ man. Gaan voor het maximale kan je het erepodium opleveren, maar komt altijd tegen een prijs. De maximale prestatie in je werk kost veel tijd ten koste van thuis of levert animositeit met je collega’s op. De nummer 1 positie in de sport vraagt om een opoffering van veel oefentijd en levert een risico op blessures. Het maximale hypotheekbedrag zet je financieel klem en maakt je daarmee kwetsbaar. De pan leegeten levert je een opgeblazen gevoel op en, als je dat altijd doet, overgewicht met allerlei gezondheidsrisico’s tot gevolg. Gaan voor de schijnbaar nóg betere kandidaat levert je een desillusie. Het zijn allemaal mensen en iedereen heeft zijn valkuilen en zwaktes.
Valkuilen
Ben jij iemand die meestal gaat voor het maximale? Dan is jouw kracht mogelijk dat je presentatiegedreven of zeer volhardend bent. Mooie kwaliteiten! Maar als je eerlijk bent naar jezelf, wat is de prijs dan die je daarvoor betaald? Wat is de valkuil of het negatieve gevolg? Streberigheid? Nooit tevreden zijn? Te lang doorgaan? En is het écht nodig? Of houd jij jezelf dat alleen maar voor en is het feitelijk conditionering vanuit jezelf of vanuit je omgeving?
Worstel jij weleens met dit soort vraagstukken? Als ondernemer of manager? Of als professional? Of gewoon als mens? Wil je hierover eens onafhankelijk en onbevooroordeeld sparren? Bel of mail ons dan gerust. Dan kunnen we samen ontdekken wat het beste, maar wellicht niet maximale antwoord voor jou is!
Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek