‘Lastig is nog steeds te doen’. Zo vaak als ik de uitdrukking gebruik, zo vaak krijg ik hem teruggeworpen.
En dan heb je nog lastig en lastig. Waarbij we allemaal een ander talent én een andere achilleshiel hebben. Dat wat ik lastig vind om te doen kan voor jou een ‘walk in the park’ zijn.
Generiek vinden we, thuis en in ons werkende leven, alles op de mens-as lastig. Zo zijn we snel bang om te kwetsen en om een impopulaire keuze te maken, want dan worden we in beide gevallen minder leuk gevonden. En dat heilig verlangen om geliefd te zijn maakt vaak meer kapot dan handig is.
Uitgesteld discomfort, want uiteindelijk zullen we iemand kwetsen op het topic dat we probeerden te vermijden, en uiteindelijk hebben we nu eenmaal impopulaire keuzes te maken omwille van een groter belang. Vooral in een aansturende rol, of dit nu manager of ouder is.
Hoe meer je om het maken van keuzes, het duidelijk uitten van een belang heen draait, hoe groter de schade op lange termijn. Maar die korte termijn? Dan ben je geliefd. Want alles mag, alles is oké, we varen gezellig met z’n allen op een kolkende waterval af zonder dat er wordt gestuurd. Handjes in de lucht en zingend de desastreuze vrije val in!
Het is hét management dilemma. Het is hét zoeken van iedere bestuurder.
Mijn lastig gaat altijd over hetzelfde thema: de behoefte om iedereen grenzeloos zichzelf te laten zijn dat opbotst tegen mijn vurige doelgerichtheid voor het groter belang.
Nee zeggen, stop zeggen, uiteindelijk hoeft het niet zo moeilijk te zijn. Nee is een volle zin, maar wordt vaak beter omarmt wanneer je er woorden aan toevoegt. Wanneer je context schetst. En wanneer je blíjft staan, ook na de nee. Naast de ander, met de ander.
– Aukje Westerbeek
Ergens in de trein merkte ik mijn eigen gedachte met een glimlach op, ‘we zijn ook gewoon zoogdieren met laptops’. We willen overleven en omdat te doen moeten we het gevaar aftasten dat bij verandering kan horen. Het is angst.
Ik vind het altijd fascinerend hoe iedereen op een andere manier naar de wereld kijkt. Als je tien mensen naar een schilderij laat kijken en hun mening vraagt, is de kans groot dat je ook tien verschillende antwoorden krijgt. Iedereen heeft zijn eigen associatie bij wat hij ziet.
Dat is ‘m, dát is de reden dat we zo graag geven. We kunnen samen vormgeven aan het tastbaar maken van de waarde van de ander aan ons. Woorden die stollen tot materie. En hoe meer aandacht, lol, toewijding, moeite er vanuit je community tot vorm is geperst, hoe groter de waarde van wat je ontvangt.
