Ik vind het altijd fascinerend hoe iedereen op een andere manier naar de wereld kijkt. Als je tien mensen naar een schilderij laat kijken en hun mening vraagt, is de kans groot dat je ook tien verschillende antwoorden krijgt. Iedereen heeft zijn eigen associatie bij wat hij ziet.
Heeft dit te maken met je opvoeding, je omgeving, de nieuwsbronnen die je volgt? Absoluut. Iedereen kijkt door zijn eigen bril en koppelt gevoelens, herinneringen en ervaringen aan de dingen om zich heen. Maar kunnen we eigenlijk nog wel ergens naar kijken zonder er meteen iets anders bij te denken, zonder dat we het als positief of negatief te bestempelen?
Tijdens een meditatieoefening die we laatst deden, werd dit heel duidelijk. In het midden van de zaal stond een beeld en om de beurt moesten we zeggen wat als eerste in ons opkwam. Opvallend was dat bijna niemand feitelijk beschreef wat er stond. In plaats daarvan vertelde iedereen vooral wat het bij hen opriep.
Als opdracht kregen we mee om een week lang elke dag even stil te staan bij een voorwerp en op te schrijven wat we werkelijk zien. Geen associaties, geen aannames, geen verbanden, gewoon kijken met aandacht en onszelf afvragen: wat zie ik nu echt?
– Angelo van Wolferen
Dat is ‘m, dát is de reden dat we zo graag geven. We kunnen samen vormgeven aan het tastbaar maken van de waarde van de ander aan ons. Woorden die stollen tot materie. En hoe meer aandacht, lol, toewijding, moeite er vanuit je community tot vorm is geperst, hoe groter de waarde van wat je ontvangt.
Na ruim vier maanden ploeteren, alles met aandacht doen en veertig minuten per dag stilzitten, ben ik klaar met de basis van zenmeditatie. Sinds vorige week zijn we begonnen met de verdieping: voelen wat je wílt voelen!
Grote roze olifanten, herkauwend midden in de ruimte of luid toeterend op de vergadertafel, we manoeuvreren er graag om heen.
