Vandaag (16 november 2018) een artikel in het Financieël Dagblad van Bart M. Diepenbroek.
We willen alleen maar jongeren aannemen, maar wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in
Zoals Mathijs Bouman al schreef in het FD van 9 november: Emile Ratelband zou wel eens gelijk kunnen hebben met de ontkenning van zijn geboorteleeftijd.
We worden gemiddeld genomen niet alleen steeds ouder, maar ook steeds fitter. De zestiger van vandaag is de vijftiger van vroeger. Nog belangrijker: ‘persoonsleeftijd’ is veel bepalender dan geboorteleeftijd. We kennen allemaal dertigers die hoogbejaard zijn en zestigers die bruisen van de energie en frisheid. Tot zover weinig nieuws onder de zon, zou je denken ... totdat het op de arbeidsmarkt aankomt.
Dan willen bedrijven ineens alleen twintigers, dertigers en veertigers. Ondernemingen willen doorgroei creëren, en schijnbaar kan dat alleen met ‘jongeren’. Het frappantste daarbij is dat degenen die slechts jongeren willen aannemen, zelf vaak veertig- of vijftigplussers zijn. Als zij ambitieus zijn, komen ze vroeg of laat ook zelf weer op de arbeidsmarkt terecht, zoekend naar een nieuwe uitdaging. Op dat moment zullen ze ontdekken dat ze zelf in de ‘verkeerde’ categorie zijn beland.
Laten we ophouden met elkaar én onszelf voor de gek te houden. Het gaat niet om leeftijd, maar om aanleg, leerbaarheid van competenties, cognitieve capaciteiten, persoonlijkheid, kennis, ervaring en actualiteit van kennis. Gelukkig lijkt dit besef langzaam te groeien. Steeds meer bedrijven houden zich bezig met talentontwikkeling. Maar het mag nog wel een onsje meer. We worden steeds gezonder ouder en mogen/moeten steeds langer ons steentje bijdragen op de arbeidsmarkt. Laten we diversiteit in kwaliteiten omarmen en ons niet blindstaren op de valkuil van de geboorteleeftijd. Want wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in.