Blog

Zwemmen

 

Een tijd geleden ging er een grappig filmpje viral over een schattig Aziatisch jongetje aan de kust, dat zich huilend en schreeuwend vast klampte aan een over het water gespannen koord met drijvers. Het jongetje was in de volste veronderstelling dat het zou verdrinken, hij was duidelijk te klein om te zwemmen.

De eerste reactie als kijker is ‘waarom filmt iemand dit in hemelsnaam, waarom hélpt niemand dit kind!?’

In het volgende shot komt er een lachende moeder door het water aangelopen, tilt het kind iets op, zet het op zijn beentjes, en wrikt zijn verkrampte vingers los van het touw.

Het water bleek ondiep, het kind kon al die tijd gewoon staan…

Het is briljant wat er allemaal gebeurt in en door dit filmpje en wat we er als kijker uit kunnen halen. Het eerste is dat we primair en stevig oordelen, zonder dat we context hebben.

Vervolgens herken je jezelf of een ander misschien in het kind. Soms maken we een situatie onnodig spannend of ingewikkeld, reageren we vanuit angst en vergeten we vanuit kalmte te reageren.

Soms zijn we gewend geraakt om onszelf afhankelijk op te stellen, gebruiken we onze eigen benen te weinig. De gewoonte van in paniek en met grote emoties reageren op momenten dat dit jou en de ander niet dient.

Het belangrijkste leermoment in het filmpje is denk ik het stuk nadat het filmpje is gestopt. Want wat doe je nadat iemand je op je benen heeft gezet? Ren je het water uit? Reageer je boos, beschaamd? Ga je terug aan het koord hangen?

Of ga je zwemmen? De keuze is aan jou.