Undimming your light

Je hoort weleens zeggen dat hij/zij in iemands schaduw staat. En dat vind ik een enge uitspraak. Daar klinkt afhankelijkheid in door. Onderdanigheid. In je als het ware onderwerpen.

Ik ben dit jaar bezig met een persoonlijke reis. Nee, dit gaat niet over chakra-knuffelen en psyche-kriebelen. Ik ben mezelf ook niet aan het terugvinden; ik ben mezelf aan het vinden. Dus…

Onderdeel van mijn reis is meditatie. Je echt afsluiten en weer voelen. Ratio uit en emotie en gevoel aan. Scary as hell want nooit eerder zo toegelaten. Maar hoe dan ook wel heel mooi en het blijkt ook fijn.

Mijn favoriete meditatiegoeroe is David Dji alias ‘de Kerstman’ (want zo ziet hij eruit). In een van zijn fijnste meditaties heeft hij het over “Undimming your light”. Een uitspraak die me iedere keer raakt.

De meeste mensen staan namelijk niet in de schaduw van een ander. Ze staan in de schaduw van zichzelf. Van hoe ze zich conformeren. Inhouden. Schikken. En dat is zo jammer.

En het mag gezegd: Het is ook best eng om uit je eigen schaduw te stappen en vol in het licht te gaan staan. Jezelf te omarmen, je pauwenveren uit te waaieren en jezelf naar de buitenwereld te laten zien voor alles wat je bent.

De gêne en angst in onszelf is vaak gedreven door het oordeel, of potentiële oordeel, van anderen. Wat zullen ze wel niet denken?! En daar gaat het laten schijnen van je licht over. Over het loslaten van de mening van de ander en alleen authentiek jezelf zijn en je daar comfortabel bij voelen.

Durf jij je verenpracht te tonen? Draai jij de dimmer van je innerlijke licht weleens vol open: Hallo wereld! Hier ben ik! Ik ben mooi en jij mag het ook zien!

Probeer het eens…Undim your light!

-Bart M. Diepenbroek