Blog
We horen er steeds vaker mensen over vertellen bij vergaderingen of op verjaardagen en we zien het steeds vaker op cv’s staan; de Sabbatical. Een Sabbatsjaar, meestal in een periode van een aantal maanden uitgevoerd, en vaak komt er een boot, een vliegtuig of een berg aan te pas.
Vaak zijn het veertigers, soms wat oudere en soms wat jongere veertigers. En bijna altijd als resultaat van een periode waarin veel te lang veel te weinig ruimte is geweest voor jezelf of je gezin, omdat je hard aan het werk en mooie dingen aan het bouwen was. En soms ook ingegeven door leeftijd, de wetenschap van eindigheid, het besef dat je nú moet leven vertaald naar een reis, of een periode ‘niks’.
En bijna altijd is het levensveranderend. Niet altijd per se leuk, wel transformerend.
Ik kom zelf nét in de periode waarin de eerste kinderen in mijn omgeving op de leeftijd komen dat ze afzwaaien van de middelbare school. Meer dan de helft van hen neemt eerst een gap year op.
En waar de sabbatical vaak reactief is, lijkt het gap year een handige proactieve beweging te zijn. De tijd zal leren of dit ook werkelijk de vervanger van een sabbatical is, maar als je er eens vrij over nadenkt…
Wij zijn nog veelal opgegroeid binnen de oude kaders: School-Studeren-Werken. Nog meer werken, nog een beetje meer, tot je ‘er’ bent. Je weet wel, bij het grote ‘daar’.
Het ‘daar’ blijkt vaak een vlag op een berg te zijn. En wanneer je er bent, valt het uitzicht soms wat tegen. Of er ligt een andere, grotere berg achter.
En vaak realiseren we ons dan dat er geen ‘daar’ is, waar het allemaal gebeurt. Er is alleen dat geweldige, soms weerbarstige ‘nu’.
En dan plannen we een sabbatical. Een break. Afstand, een reis. Om nog meer jezelf te worden. Om het nu te ervaren voordat je aan een nieuw hoofdstuk begint, omdat je lijf en je hoofd vragen om een reis, om nog meer van dit glorieuze leven te leven.
Lang leve het leven, lang leve het Nu!