Het nieuwe schooljaar-gevoel

Weet je nog hoe het was? Je boeken en lege schriften in je tas, de plastic zakjes met boterhammen met jam – want lunchtrommels konden echt niet, in de vorige eeuw.

’s Ochtends je jas aan, die ’s middags over het stuur hing van je zwarte, genderneutrale opoe-fiets. De herfst in je gezicht en de zomer in je rug.

Een afgeleefde rugtas vol verwachting, de knoop in je buik waar je stoer over deed, en de vakantie in Frankrijk die nu zo ver weg leek.

De geur van de kleedkamers en de groepjes in de aula, waar je je als vanzelfsprekend weer bij moest voegen – dat was immers jouw tribe sinds de brugklas.

Het staren naar een klok en uit het raam, het dromen over later.

En nu ben je daar. Je knipperde nauwelijks met je ogen, en nu breng je je eigen kinderen naar de basisschool, zwaai je ze uit naar de brugklas of hun laatste jaar op het mbo of de universiteit.

En vertrek jij weer naar kantoor. Je afgeleefde Castelijn & Beerens, vol plannen en rapporten. Je voegt je bij hetzelfde groepje rond het koffiezetapparaat, en Frankrijk lijkt een continent verwijderd.

Mag ik je vragen om dit jaar eens anders te beginnen? Om je tas uit te pakken voordat je je laptop openklapt? En om je collega’s uit te nodigen dit ook te doen?

Om samen tegen het licht te houden wat je vindt. Om te onderzoeken welke verwachtingen de ander in zijn of haar tas heeft – alsof je, net als vroeger, je lunch met elkaar vergelijkt?

En dan op te ruimen. Te delen, uit te ruilen en los te laten. Om samen te ontdekken dat er onderin verkreukelde plannen liggen die je graag op wil pakken.

Om even te dromen. En dan te doen. Kom maar door met dat nieuwe schooljaar.

-Aukje Westerbeek