Blog
Soms moet je in je zakelijke of privéleven een rol aannemen die niet bij je past. Dit is tot op een bepaald level helemaal niet erg. Streng zijn tegen je kind of Labrador terwijl je het gedrag dat je adresseert stiekem best grappig vindt, iemand op je werk voor de zoveelste keer aanspreken op het niet nakomen van gemaakte afspraken terwijl je de valkuil van zijn of haar levendige chaos best kan accepteren.
Wanneer je incidenteel gedrag moet laten zien waar je niet per se gelukkig van wordt dan zal je dit waarschijnlijk niet als een probleem ervaren. Maar wanneer er doorlopend een beroep op de uitersten van je bestaan wordt gedaan dan loop je leeg. Je loopt het risico om gefrustreerd en uiteindelijk onverschillig te worden.
Voor mij is dit wanneer ik te lang en te veel de ‘schooljuf’ moet spelen, geformuleerde doelen en afspraken moet bewaken en bevechten. Een rol die ik prima kan spelen maar helemaal op leeg loop omdat ik oprecht niet begrijp dat volwassenen hun eigen verantwoordelijkheid niet willen pakken.
Wat jouw niet passende rol ook is, streng zijn, te sociaal moeten zijn, te strategisch of juist te operationeel moeten acteren, het heeft altijd dezelfde markers: je voelt doorlopend dat je acteert en je stapt iedere keer een stukje verder bij jezelf weg.
Het voelt als zinloos vechten en jezelf geweld aandoen. Doordat het een rol en niet authentiek is ben je ook nog eens druk met uitleggen waarom je doet wat je doet. Er is een oplossing. Eenvoudig maar niet makkelijk. Stoppen met de rol. Je acteercarrière aan de wilgen hangen.
En dan niks. Zien wat er gebeurt. Van daaruit alleen nog bevragen. Moet je de ontstane situatie oplossen? Moet jíj de ontstane situatie oplossen? Moet de ontstane situatie worden opgelost? Mag het soms ook gewoon breken?
We ontnemen onszelf én de ander iets wanneer we een rol spelen in plaats van onszelf zijn. Relaties groeien scheef, potentieel wordt niet benut. Je hoeft niet alle consequenties in kaart te hebben voordat je loslaat. See what happens.