Zoveel mensen, zoveel gewoonten. Van rituelen bij het opstaan, naar een vaste plek voor je sleutels, naar de wijze waarop je die ene vriend(in) altijd begroet.
Er zijn mensen die voor alles een gewoonte hebben. Omdat ze daar rustig van worden. Goed bij gedij. Anderen worden daar juist panisch van en genieten van ultieme spontaniteit en creativiteit.
Honden hebben ook gewoontes. Altijd op dezelfde plek liggen. Dat ene speeltje pakken als er visite komt. Een rondje draaien van enthousiasme als je wat lekkers krijgt.
En ongeacht wat voor wezen het betreft; het ene ritueel is van nature ontstaan en het andere is aangeleerd en blijven hangen.
Het grappige van gewoonten is dat je je vaak na een tijdje niet meer afvraagt waarom je het zo doet. Het is ‘gewoon’. En als je er met een afstand naar zou kijken, dan zou het zomaar kunnen dat je er zelf met een bevreemd gevoel naar kijkt. Wat raar eigenlijk!? Of mooier: Hoe wonderlijk!
Redelijk kort nadat Loesje, alias Chef Kwispel, vanuit het nest bij ons kwam, hebben we voor de grap een staartje gemaakt op haar bol. En dat stond zo leuk en de reacties van anderen waren zo positief, dat we daar niet meer mee gestopt zijn.
Iedere ochtend voor we naar buiten gaan, komt Loes zitten (je hoef het niet eens te vragen) en dan maak ik met een elastiekje een mooi staartje op haar koppie. En iedere avond rond koffietijd gaat het staartje weer uit. Dan mag ze ‘haar pyjama aan’ zeggen de meiden dan.
Recent moest Loes maar de trimsalon en bij wijze van experiment hebben we besloten om haar plukje eens af te laten scheren. Onze eerste reactie? Lachen! Het zag er in onze ogen niet uit! Onze tweede reactie? Onrust. Dit is niet onze Loes zo. Ze hoort een plukkie op haar bolletje te hebben en alle mensen in onze omgeving delen die mening.
Het is goed om af en toe eens naar jezelf te kijken. Naar de gewoonten, rituelen en tradities waar jij aan vasthoudt en/of waar jij waarde aan hecht. En soms is het goed om er eens van af te wijken. Om te ondervinden of dat bevalt. Niet zozeer met de intentie om het te moeten veranderen, maar simpelweg om je over jezelf te verwonderen. Om vervolgens wellicht te concluderen dat een Chef Kwispel zonder staartje toch niet zo’n goed idee is.
Inspirerende groet,
Bart Diepenbroek & Loesje