Of het nu in een MT of een DT is. Hoe hoger op de zogenaamde apenrots ik met mensen meewandel hoe vaker ik de term hoor vallen: “imposter syndrome”.
Afgelopen weken hoorde ik het maar liefst op drie separate rotsen voorbijkomen. Tijd om het erover te hebben.
We creëren een beeld van de alleswetende leider die je verondersteld wordt te zijn zodra je op de rots bent geklommen, op welk plateau dan ook. Naast het feit dat je verondersteld wordt aap te zijn, daarover later meer.
We hebben de erfenis van eeuwenlang patriarchaal leiderschap. ‘Rood’ leiderschap zo je wil. Alleen heersende fabrieksbazen die angst inboezemen wanneer ze uit hun toren neerdaalden om tussen het plebs over de werkvloer lopen.
De meeste moderne-rots-mensen komen uit generaties waar we onze leraren op school nog niet aanspreken met ‘Yo meester Mo!’ maar met meester Dijkstra en meneer de Vries. Een tijd waarin de juf op de kleuterschool ‘Juf’ heette.
En nu sta jezelf op die rots. Zo vaak als ik met lichte paniek en rode wangen toegefluisterd krijg; ‘Joh Auk, weet je, ik doe eigenlijk maar wat’. Altijd gevolgd door een vragende blik waarin ik ze niet afkeur om hun grote ‘door de mand vallen’.
Ik reageer altijd hardop lachend, ik vind het hilarisch. Lieve directeur, bestuurder, manager, we doen allemáál maar wat. Je doet het geweldig.
De wereld wil namelijk allang geen apen mannetjes of vrouwtjes op rotsen meer als leiders. De wereld wil jou. ‘Vol Prisma Leiderschap’ noem ik het, zonder te weten of dit ergens op slaat, want ook ik heb recht op mijn imposter syndrome.
We willen in deze eeuw alle kleuren zien in leiderschap. De menselijke en krachtige leider. De leider dichtbij waar nodig en op de rots wanneer het vergezicht gezien en geduid moet worden.
Laten we met elkaar het spel veranderen. De taal veranderen. Leiderschap herdefiniëren. Laten we stoppen met fluisteren over imposter syndrome in de veronderstelling dat je vreselijk tekortkomt in je leiderschap.
Sterker nog, jouw zelfreflectie is essentieel voor je krachtig leiderschap. Het houdt je scherp, het houdt je mens. Het is de toekomst van de rots.
Er zijn mensen die voor alles een gewoonte hebben. Omdat ze daar rustig van worden. Goed bij gedij. Anderen worden daar juist panisch van en genieten van ultieme spontaniteit en creativiteit.
Zakelijk vind ik het ook vaak uitdagend om in het grote geweldige ‘Nu’ te blijven. Ik leef voor mijn to-do lijstjes en agendapunten en ben (te veel?) bezig met het straks van ISA. Het beter, mooier, groter, geweldiger, je kent ‘m wel, die stip op de horizon.
Ik bedenk mij dat wespen altijd op de plek staan waar de klappen vallen. Van mensen en van dieren. En ik vind het zo waanzinnig inspirerend dat ze dat helemaal niets lijkt te interesseren. Het Stoïcijnse. Ze gaan gewoon door. Ook nu met de winter op komst. Omdat het doel zit in het bouwen, dat is waar ze voor leven en niet het voltooide bouwwerk.
