Anticipatie

Weet je nog hoe dat voelde? Vroeger, toen je klein was? De wetenschap dat je verjaardag, de vakantie of Sinterklaas op overzienbare afstand waren? De spanning die zich opbouwde in je lijf en de verlangende gedachten over hoe het zou gaan zijn?

Je kon het alleen maar zien in een positief licht. Er hoorden geen verplichtingen, omstandigheden of schaduwzijden bij. Alleen maar het bruisende leuk van iets wat komen ging.

Verheugen is een te zwak woord voor wat je voelde. Het was een uitgebreidere prikkeling. Een “schuiven met je voeten en wrijven in je handen” gevoel. Je ouders iedere dag vragen hoeveel nachtjes slapen nog. Er misschien een beetje moeilijker door in slaap vallen; zo enorm keek je er naar uit.

Een woord wat hier voor mij bij hoort is anticipatie. Het staat voor vervroeging, hoop, verwachting. Maar vooral voor een gevoel.

Nu nog kan ik dat gevoel hebben. Als we bijvoorbeeld binnenkort onze halfjaarlijkse tweedaagse van ISA GROUP hebben. Als ik bijna op wintersport ga. Als ik met mijn beste vrienden weer eens bij elkaar ga komen voor een avond gezelligheid en mooie gesprekken. Dingen waar ik enorm naar uitkijk.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik teveel mijn volwassen ‘ik’ laat leiden. Dan komt alles wat eerst geregeld moet worden naar voren. Nemen de ‘letten we wel op…’ en ‘denken we wel aan…’ gedachten het voortouw. That kinda kills the mood!

Zodra ik mezelf bewust ben van die volwassen gedachten, laat ik mijn innerlijk kind het weer even overnemen. Want hoe leuk en lekker is het om je even weer onbezonnen en ongeremd te voelen? Ergens simpelweg naar uit te kijken zonder belemmerende gedachten? Een radslag in je binnenste te maken omdat je heel blij wordt van wat komen gaat?

Natuurlijk zijn we nu volwassen. En natuurlijk hebben we verantwoordelijkheden en verplichtingen. Maar waarom zou dat betekenen dat we niet ook mogen genieten van de jubel van verwachtingen in onze buik? Veel te leuk!

Waar kijk jij met anticipatie naar uit?

Bart Diepenbroek