“When Fisherman cannot go to sea, they repair nets”
Het is een oud Chinees gezegde dat mij greep vanaf het eerste moment dat ik het hoorde. Voor mij staat het voor veerkracht, eigenaarschap, volharding. Maar ook voor verdragen van wat soms onverdraaglijk is en zelfs berusten in de beweging van de zee.
Het niet in gevecht gaan met hoge golven en storm. Het actief verdragen van het soms oncontroleerbare en onbeheersbare.
Actief. Het doen wat wel kan, wat wel goed is en nuttig. Het denken in mogelijkheden terwíjl je gedwongen door de storm moet schuilen en stilzitten.
Het vertrouwen dat in het stilstaan progressie groeit, dat het geen lethargisch afwachten is maar een bouwen aan wat weer komt.
Het is echter ook het actief aanvaarden van het feit dat alles schudt. Dat de luiken klapperen en je vreest voor het voortbestaan van je schip.
Het repareren van je netten is een daad van hoop. Van vertrouwen, zelfs op dagen die zo donker zijn van de regen dat je je eigen schip niet meer kan zien vanuit je raam.
Repareer je netten. Ontwar knopen, Maak de mazen groter of kleiner, bouw in de rouw.
Doe het niet alleen, doe het samen. In de storm vind je vertrouwen. In de storm ontdek je wie er naast je achter de klapperende luiken komt zitten.
Niet alle stormen komen om te verwoesten, sommigen komen juist om het water weer helder te maken.
Stormen gaan liggen. Vaak zo snel als ze komen. De onverwachte zon en het eindeloos blauwe water keert altijd terug…
-Aukje Westerbeek
Geniet van het mooie weer en de ontspannen gesprekken die het met zich meebrengt. Ontdek hoe waarde ontstaat als je meer geeft dan neemt, en ervaar hoe echte interesse en kleine gebaren voor verbinding zorgen. Want waarde toevoegen is simpel en maakt iedere ontmoeting fijner.
Het blijft een mooi gezegde: ‘Vertrouwen komt te voet en gaat te paard’. Je gaat elkaar aftasten. Je openstellen. Naar elkaar luisteren. Interesse tonen. Allemaal zaken die helpen bij het laten groeien van vertrouwen. Niet moeilijk, maar het vraagt wel om een bewuste wederzijdse inspanning.
We leven in een wereld waarin het stoer is om door te gaan. Waar ‘druk zijn’ bijna een statussymbool is. Waar je het idee krijgt dat je pas telt als je presteert, overtuigt, jezelf bewijst. Maar wie leert er eigenlijk nog echt te luisteren? Wie durft er stil te vallen, te voelen, aanwezig te zijn zonder meteen te oordelen?
