Bij het vuur werd, voor ons uit het niets, de zin uitgesproken: ‘Ik heb hier het gevoel dat iedere vraag gesteld mag worden’, een collega-bestuurder en tribe member vulde aan: ‘En dat ieder antwoord er mag zijn.’ Vanuit hun rol moeten ze hun woorden altijd voorzichtig wegen. wat het gewicht van de opmerking voelbaar maakte.
Ongemak kan afstand creëren, maar ook de uitnodiging zijn om dichterbij te komen. Om te onderzoeken wat aandacht vraagt, samen te zoeken naar nieuwe wegen, om stil te staan, te voelen en te hopen dat het ooit beter wordt.
Onderdeel zijn van een tribe, een community, een dorp gaat over meer dan meedoen aan de dorpsfeesten. Natuurlijk, het is geweldig dat je er bent op de hoogtijdagen – geen feest zonder het heffen van het glas met jou. Maar het feest maakt het dorp niet.
Eén van de wijsheden van het volwassen zijn of worden zit ’m, denk ik, in twee skills: het onderscheid maken tussen wanneer te bewegen en wanneer te wachten. Te laten dalen en berusten. Alleen in helder water kun je werkelijk zien.
Je afgeleefde Castelijn & Beerens, vol plannen en rapporten. Je voegt je bij hetzelfde groepje rond het koffiezetapparaat, en Frankrijk lijkt een continent verwijderd.
“When Fisherman cannot go to sea, they repair nets” Actief. Het doen wat wel kan, wat wel goed is en nuttig. Het denken in mogelijkheden terwíjl je gedwongen door de storm moet schuilen en stilzitten.
Geniet van het mooie weer en de ontspannen gesprekken die het met zich meebrengt. Ontdek hoe waarde ontstaat als je meer geeft dan neemt, en ervaar hoe echte interesse en kleine gebaren voor verbinding zorgen. Want waarde toevoegen is simpel en maakt iedere ontmoeting fijner.
Het blijft een mooi gezegde: ‘Vertrouwen komt te voet en gaat te paard’. Je gaat elkaar aftasten. Je openstellen. Naar elkaar luisteren. Interesse tonen. Allemaal zaken die helpen bij het laten groeien van vertrouwen. Niet moeilijk, maar het vraagt wel om een bewuste wederzijdse inspanning.
We leven in een wereld waarin het stoer is om door te gaan. Waar ‘druk zijn’ bijna een statussymbool is. Waar je het idee krijgt dat je pas telt als je presteert, overtuigt, jezelf bewijst. Maar wie leert er eigenlijk nog echt te luisteren? Wie durft er stil te vallen, te voelen, aanwezig te zijn zonder meteen te oordelen?
