Blog

Wijze lessen van Chef Kwispel: Les 8

Met de feestdagen in het zicht zijn veel mensen aan het toewerken naar samenzijn. Naar het verbinden met geliefden, familie en vrienden. Naar warmte, geborgenheid en ontspanning.

Mijn feestdagen zullen dit jaar heel anders zijn. Ik beweeg weg van de familie. Met veel pijn en verdriet gaan mijn vrouw en ik onze eigen weg. Met liefde voor elkaar maar ook in het besef dat het niet werkt en daarmee niet mag zijn. Zij blijft in het huis en ik ga een nieuw (tijdelijk) plekje zoeken. Een lastige periode waar we beiden doorheen moeten. Samen en ook weer niet.

Waar we allebei niet mee kunnen leven, is de gedachte dat uit het zicht ook uit het hart zou betekenen. Voor mij werkt dat niet zo en gelukkig wil zij dat, als fantastische vrouw die ze is, ook niet.

Maar wat maakt dan dat je elkaar gaat opzoeken terwijl alle pijn, verdriet en andere emoties de overhand hebben? Wij mensen hebben de neiging om weg te bewegen van wat pijn doet, dus waarom elkaar dan opzoeken, ook al wil je het in je hart wel?

Het antwoord is simpel: Een klein zwart hondje met een plukje op haar bol. Een bundel van liefde en troost die alles relativeert. Die er onvoorwaardelijk voor eenieder is en geen benul heeft dat je überhaupt een partij zou kunnen kiezen. Iedereen in haar systeem hoort bij haar systeem. Of die mensen nou wel of niet in één huis wonen. Liefde is liefde!

In alle tranen waren we het direct over één ding eens: Loesje (alias Chef Kwispel) hoort bij ons allemaal en dat betekent dus automatisch een co-ouderschap. En dat verbindt ons. We moeten elkaar blijven zien en daar zijn we blij om. Want dat willen we ook. En dat kleine hondje zorgt dat dat niet uit ongemak uit de weg wordt gegaan, maar juist uit liefde voor haar en elkaar gaat gebeuren.

Inspirerende groet,
Bart M. Diepenbroek & Loesje