“Ik wist allang dat ik verder wilde met mijn eigen onderneming. Full focus ervoor gaan, zonder zwembandjes…”
Maar wanneer spring je?
Wanneer je weet hoe diep het water is? Weet hoeveel haaien er zwemmen, hoe sterk de stroming is, hoe ver de wal als je je om wil draaien of de afstand naar het eerstvolgende eiland? Wat als de vaargeul je grijpt, wie komt je dan redden?
We houden onszelf op het droge met verhalen en overtuigingen over wie we moeten zijn voordat we mogen springen. Hoe getraind we zouden moeten zijn ‘om het te kunnen’.
Wat we werkelijk doen is onszelf gijzelen met het eindresultaat. Het beeld van de toekomstige ik, de ik die alle meters in het water al heeft afgelegd. Wanneer we gespierd en gebruind op de kade van de toekomst staan, een beeld dat we projecteren op het hier en nu en we onmogelijk aan kunnen voldoen.
Soms springen we nooit. Blijven we veilig maar bleekjes, met slappe spaghetti armen, ons grote bang en uiteindelijk een rugzak vol spijt op de kade staan.
Veilig? Wat is dat ook alweer precies? Ben je echt veilig wanneer je vasthoudt aan je leaseauto, verzekeringen, sociale zekerheid, status en in beton gegoten voeten?
Wellicht droom je niet van ondernemen en heb je een andere ambitie waarvoor je moet springen om te zwemmen. Het zijn dezelfde angsten en overtuigingen die je aan de grond houden.
Ik sprak vandaag een ondernemer die het wel heeft gedurfd. Gewoon, plons. En weet je wat ik zag toen hij vertelde over zijn sprong? Een man die niet zwom, maar danste op het water.
Overtref jezelf, inspireer elkaar. Lef, leef.
– Aukje Westerbeek