
Pianogooier
In het verlengde daarvan ben je wat mij betreft alleen echt verplicht om te spreken wanneer je leed kan voorkomen of herstellen. Vallende piano’s en dergelijke. Of sorry zeggen wanneer je per abuis de pianogooier was.
“Als je poetslipvissen een spiegel voorhoudt, controleren ze hun grootte voordat ze een andere vis aanvallen. Daaruit blijkt dat de vis een (gedeeltelijk) zelfbewustzijn heeft, concluderen wetenschappers.”
Zomaar een kopje in de krant op een woensdagochtend. Ik glimlach er luid om. Mijn gedachten worden onwillekeurig maar direct naar ‘7 vinkjes’ vergaderingen getrokken. Die gaan vaak net zo.
Het is slim, -om het woord gehaaid te vermijden- en op heel veel manieren te vertalen en in te zetten.
Interessanter vind ik het of jij het herkent? Hoe meet jij jezelf in de spiegel? Fysieke, intellectuele, verbale grootte? Wat weeg je het zwaarst in je ‘strijd’?
Ik geloof zelf dat de grootste kracht verborgen ligt in het overstijgen van de strijd. Ook of wellicht juist in je professionele leven.
En dat als je dan meestrijdt, een vanaf de zijlijn of bovenaf goed gemikt David-steentje de meeste impact maakt.
Soldaten vechten 1 op 1 in gelijke strijd met andere soldaten. Zelden zijn daar winnaars te vieren.
Het geheim zit niet in de waarheid van de spiegel, maar in jouw perceptie van de waarheid.
Je bent zo groot als de spiegel klein is en je de andere poetslipvisjes in je leven groot laat zijn.
In het verlengde daarvan ben je wat mij betreft alleen echt verplicht om te spreken wanneer je leed kan voorkomen of herstellen. Vallende piano’s en dergelijke. Of sorry zeggen wanneer je per abuis de pianogooier was.
Evolutie geldt op alle vlakken. Jij doet heel veel dingen nu anders dan jaren geleden. En dat is ook maar goed ook. Ontwikkel je. Ontdek. Maak fouten. Verwonder je over een verandering, vorm je mening en bepaal of je het omarmt.
Hoe dicht ben jij gekomen bij het uitkomen van die dromen, die plannen, al dat streven en leven? En waar droom je nu van? Eergisteren zat je immers zelf nog op school. Nu zwerven de eerstejaars voor hun ontgroening door de stad, vol spanning en verwachting over al dat leven dat er nog aan komt.