Een vlotte jonge man met een stropdas om. Dat zie je niet veel meer en dus viel hij op. Toen ik (opa vertelt…) begon met werken was dat volstrekt normaal. Ik had een hele verzameling dassen en zelfs speciale rekjes om ze netjes in de kast op te hangen.
Maar op een gegeven moment was het stropdas dragen over. Wijlen Prins Claus heeft daar zijn bijdrage aan geleverd. En het was ook oké. Het mocht iets luchtiger en spontaner. Iets minder stijf en formeel. En toch mis ik nu ook iets.
Nee, ik wil niet terug naar het pak en de stropdas. Maar terug naar het respect wat je ermee gaf aan je omgeving wel. Je zei onuitgesproken “ik respecteer jou dusdanig dat ik me er speciaal voor aankleed”.
En dat respect mis ik nu regelmatig in de onderlinge verhoudingen. Het woord ‘respect’ lijkt tegenwoordig als een vrij verhandelbaar goed gezien te worden. Iets opeisbaars.
Een mooi recent voorbeeld is Trump die respect probeerde af te dwingen bij Zelensky. “Jij moet mij respecteren want ik heb meer macht en doe van alles voor jou”.
Er lijkt een verwachting dat respect een standaard onderdeel is van de rol die je vervuld of wie je (denkt dat je) bent. “Ik ben jouw leidinggevende/ouder/partner, dus je moet mij respecteren”. En waarschijnlijk wordt er dan “eerbied” verwacht maar verward met het woord respect.
Ik twijfel er niet aan of Zelensky de hulp respecteert die hij krijgt vanuit de Verenigde Staten. Of hij de persoon Trump ook echt respecteert…?
Het aloude ‘respect moet je verdienen’ is onveranderd. Net als je respect kunt geven. Actions speak louder than words. Je moet iets doen om respect te verdienen en het geven van respect is een actie.
Dus ben dat voorbeeld als leider. Inspireer. Luister naar je kinderen en hoor wat ze werkelijk zeggen. Kijk je partner diep in de ogen en vraag hoe het gaat… nee, hoe het echt gaat. En los van sympathie levert het je misschien zelfs respect op.
Ik respecteer het overigens als jij het anders ziet. Hoef je niks voor te doen.
-Bart M. Diepenbroek
We denken vaak dat liefde iets is wat je voelt: iets warms in je buik, een glimlach die vanzelf verschijnt, het gemis als iemand er niet is. Maar liefde is zoveel meer. Het is een kracht. Iets dat ons in beweging zet en ons laat groeien.
Veel van ons gaan in de komende weken op vakantie. Dus we trekken nog even een sprintje. Zodat we straks een week strak stuiterend op de camping staan, dan een week koppijn hebben en verkouden worden onder 35 graden Italiaans genot, en dan nog precies een week hebben om thuis uitgerust de klussenlijst af te werken.
Is het tonen van emoties op de werkvloer not done als leider? Zeker niet. Spreek het uit. Benoem het. Ook al is dat in the heat of the moment soms best lastig. Durf mens te zijn.
