Ongemak komt vaak voor binnen organisaties. Vaak stilletjes, niet luid of dramatisch, maar aanwezig. Een gesprek dat stroef verloopt, een proces dat hapert, een gevoel dat je niet precies kunt plaatsen. Het zit in de kleine dingen, in de details die je voelt voordat ze uitgesproken worden.
Ongemak voelt soms zwaar. Het vraagt aandacht, vraagt dat je er stil bij staat. Het is verleidelijk om het weg te duwen, te negeren, of te hopen dat het vanzelf verdwijnt. Maar juist daar schuilt een kans. Ongemak is een spiegel. Het laat zien waar dingen niet helemaal kloppen, waar processen niet lopen zoals ze zouden moeten, waar verbinding ontbreekt.
Als je ongemak laat sudderen, wordt het zichtbaar; het groeit, trekt aandacht, beïnvloedt mensen en processen. Soms zijn er momenten waar je niets aan kunt veranderen. Waar oplossingen nog niet voorhanden zijn. En dan blijft er alleen accepteren over. Accepteren dat iets ongemakkelijk is, dat het er mag zijn en dat het misschien tijd nodig heeft.
Het mooie is dat ongemak ook wakker maakt. Het laat je scherper kijken, beter luisteren, meer voelen. Je ziet patronen, verbanden en mogelijkheden die anders misschien onopgemerkt zouden blijven. Het nodigt uit tot reflectie, tot gesprek, tot verbinding.
Ongemak kan afstand creëren, maar ook de uitnodiging zijn om dichterbij te komen. Om te onderzoeken wat aandacht vraagt, samen te zoeken naar nieuwe wegen, om stil te staan, te voelen en te hopen dat het ooit beter wordt.
-Angelo van Wolferen
Onderdeel zijn van een tribe, een community, een dorp gaat over meer dan meedoen aan de dorpsfeesten. Natuurlijk, het is geweldig dat je er bent op de hoogtijdagen – geen feest zonder het heffen van het glas met jou. Maar het feest maakt het dorp niet.
Eén van de wijsheden van het volwassen zijn of worden zit ’m, denk ik, in twee skills: het onderscheid maken tussen wanneer te bewegen en wanneer te wachten. Te laten dalen en berusten. Alleen in helder water kun je werkelijk zien.
Je afgeleefde Castelijn & Beerens, vol plannen en rapporten. Je voegt je bij hetzelfde groepje rond het koffiezetapparaat, en Frankrijk lijkt een continent verwijderd.
