Leider of ondernemer of zelfs beiden zijn vraagt nogal wat. Zoals sterk zijn. Het goede voorbeeld geven. De lijnen uitzetten en doelen stellen. En er zijn voor je mensen.
En dat ‘er zijn’ betekent emoties van anderen aanvoelen en met hen meevoelen. Uit medemenselijkheid. Empathisch. Niet alleen omdat dat functioneel handig is als leider, maar omdat jij geeft om ‘jouw mensen’. Want zo’n leider ben jij, toch?
En ondertussen omgaan met jouw eigen emoties. Want jouw gevoelswereld gaat ook gewoon door. Je wordt bijvoorbeeld onwijs blij van het behalen van een uitdagend doel. Wanneer een collega iets ergs overkomt, dan voel je mee en ben je geëmotioneerd. En als communicatie onvolledig is of afspraken met voeten getreden worden, dan irriteert je dat mateloos of ben je zelfs boos.
Maar van jou wordt voorbeeldgedrag verwacht. Dus soms onderdruk jij je emoties of je uit ze op een andere plek of andere manier. En soms lukt dat niet… Dan spring je uit je vel. Geef je onder uit de zak. Ben je merkbaar geïrriteerd of verontwaardigd. Dat is niet altijd tegen te houden.
Maakt je dat dan minder mens? Moet je als leider onfeilbaar en onkwetsbaar zijn? Nee, het bevestigt dat je bovenal en in de basis een mens bént. Los van alle titels, rollen en verwachtingen. Emoties maken je mens. Alleen lijken de rollen met dito verantwoordelijkheden vaak onuitgesproken restricties op te leggen aan hoe die tot uiting “mogen” komen.
Is het tonen van emoties op de werkvloer dan not done als leider? Zeker niet. Spreek het uit. Benoem het. Ook al is dat in the heat of the moment soms best lastig. Durf mens te zijn. Heeft als voordeel dat je dan waarschijnlijk ook zo gezien én behandeld wordt; als mens. Wel zo fijn.
-Bart Diepenbroek
PS: Voor al mijn collega’s… Sorry. Het lag niet aan jullie als ik wat heftig reageerde. En ik schuif het ook niet af op van mijn vakkundig opgebouwde roofbouw waarvan ik herstellende ben. Het kwam doordat ik ook een mens ben. Niets meer… maar zeker niets minder.