Je valt niet, je vliegt

Het is één van de eerste verhalen die je voorgeschoteld krijgt als Nederlands kind; de rups die in een vlinder verandert.

Na een periode van oud-Bourgondisch bier met braadworstfeesten, comfortabel rollend van banaan naar roze koek ontdek je dat je moe bent. Volgevreten en klaar.

Je neemt wat rust en onder je huid is de transformatie al in volle gang, zonder dat je het weet.

Het begint te jeuken, een beklemmend gevoel van vastzitten gijzelt je, je probeert te bewegen en je bent in gevecht. Alsof je jezelf ergens van moet bevrijden.

Onverwacht scheurt iets, er is licht en lucht en een veel te felle exposure aan de spotlight van de zon. Je bent nog nooit zo oncomfortabel geweest. Terwijl je bungelend aan een takje balanceert met natte, nauwelijks bruikbare vleugels. Je hoopt dat niemand je ziet, je bent kwetsbaar en valt nu makkelijk ten prooi.

Je ziet nog niet hoe mooi je bent en voelt je voor je bescherming afhankelijk van je omgeving.

Dit is het moment dat je je gevoel van discomfort en onveiligheid even moet verdragen. Je bent namelijk aan het leren. In je prachtige vlinder fase. En ongemak bevordert de groei.

In deze fase mag je vertrouwen op de bladeren die je voor nu uit het zicht houden en de boom die de bladeren draagt.

Maar pas op voor kikkers en kraaien met honger. Laat je niet opruien tegen de boom die je draagt en vlucht niet. Droog op, groei nog wat en ga vliegen.

Een organisatie is eigenlijk niets meer dan een kinderboek voor grote mensen. We leren en ontwikkelen allemaal via dezelfde routes.

Het geheim is om het discomfort hiervan veilig te laten bestaan. Niet in paniek te raken van je eigen ongemak en die van je collega’s.

Je valt niet, je vliegt.

Het zijn jouw vleugels, jij bepaalt de richting.

-Aukje Westerbeek