Ruimte

Stilvallen. Noch mijn collega, noch ikzelf overkomt het vaak…

Onze professionele communities noemen we tribes. Om het overzichtelijke feit dat dat is wat ze zijn.

In een tribe sluit je dagen van samenwerken af rond het vuur.

In een cirkel. Zodat harde randjes en hoekige verhalen geen platform krijgen.

Zodat open verhalen wél ruimte ervaren. Mijn collega en ik leven beiden in de stellige overtuiging dat alles altijd mag bestaan en ruimte verdient. Wat je ook doet, denkt, zegt of laat. Geen veroordeling, wel een plek om je woorden te laten landen.

Maar dat gaat over onze overeenkomstige vurige wens. Niet over of we er daadwerkelijk in slagen om jou de juiste setting te bieden. Dat blijft spannend; mooie intenties en oprechte overtuigingen zijn als een parel in een mottige jaszak: effectloos wanneer jij ’m niet op een passende wijze aanbiedt en de ander hem niet ontvangt.

Bij het vuur werd voor ons uit het niets de zin uitgesproken: ‘Ik heb hier het gevoel dat iedere vraag gesteld mag worden’, een collega-bestuurder en tribe member vulde aan: ‘En ieder antwoord mag er ook zijn.’ Vanuit hun rol moeten ze hun woorden altijd voorzichtig wegen, wat het gewicht van de opmerking voelbaar maakte.

In de stilte viel het besef dat dit niet over ons ging. Niet over wat we deden. Maar over wat we níét deden.

Ruimte om mensen zichzelf te laten zijn ontstaat wanneer oordeel uitblijft. Rollen worden afgelegd, en alleen de mens over blijft.

We willen gehoord worden. Oordeelloos. Zonder magnetronklare oplossingen. Zonder eigen heroïsche verhalen om te overschaduwen.

Gehoord worden. Ruimte krijgen. Mogen bestaan.

Ik word stilletjes aan steeds stiller. Met de vurige ambitie om nog stiller te worden.

-Aukje Westerbeek