Mooi weer! Gezellig de BBQ aan en met vrienden en familie genieten van een hapje en een drankje. Of op je werk tijdens de lunch buiten wandelen met collega’s of lekker buiten lunchen met z’n allen.
Blauwe luchten en zon maken meer ontspannen. De temperatuur nodigt uit tot een meer relaxte houding. En zo worden ook de gesprekken; meer relaxt.
Interessant om je dan te beseffen en af te vragen wat je van de aanwezigheid van de mensen om je heen vindt. Veer je op en heb je al snel een geanimeerd gesprek of sla je je er moeizaam doorheen? Speelt tijd gevoelsmatig geen rol of ben je al snel op zoek naar een uitweg?
We hebben allemaal weleens momenten meegemaakt waarin je iemand treft die op de praatstoel zit en het, voor jou, ene na het andere oninteressante verhaal afsteekt zonder enig besef of toets van jouw totale afwezigheid van interesse in het onderwerp. Dodelijk vermoeiend.
Al mijmerend over dit soort situaties bedacht ik me dat de waarde van zowel een relatie als van interactie bepaald wordt door datgene dat de ander toevoegt aan jouw bestaan.
Zowel zakelijk als privé blijft de ‘what’s in it for me’ gelden. Mensen die alleen praten en niet vragen, kosten in de regel energie. Oprechte wederzijdse belangstelling leidt eerder tot verbinding. Tot een gevoel gehoord en gezien te worden. Het nodigt uit tot wederkerigheid.
En soms zijn woorden in het geheel niet nodig. Is er voor de ander zijn of iets doen voor de ander al genoeg. Waarde toevoegen kan op veel manieren. Een knuffel van een goede vriend of vriendin. Een zachte vraag of het goed met je gaat. Een onverwachte kop koffie van je collega die ziet dat je ontzettend druk bent.
En nou denk je misschien “klinkt vermoeiend dat waarde toevoegen” maar het is juist super simpel: Ben meer met de ander bezig dan met jezelf. En als je dat allebei doet, dan is de wederzijdse waarde waarschijnlijk groot en de ontspanning idem!
Geniet van het weer. Van mooie gesprekken en de waarde die mensen aan jou mogen toevoegen. En jij aan hen.
-Bart M. Diepenbroek
Het blijft een mooi gezegde: ‘Vertrouwen komt te voet en gaat te paard’. Je gaat elkaar aftasten. Je openstellen. Naar elkaar luisteren. Interesse tonen. Allemaal zaken die helpen bij het laten groeien van vertrouwen. Niet moeilijk, maar het vraagt wel om een bewuste wederzijdse inspanning.
We leven in een wereld waarin het stoer is om door te gaan. Waar ‘druk zijn’ bijna een statussymbool is. Waar je het idee krijgt dat je pas telt als je presteert, overtuigt, jezelf bewijst. Maar wie leert er eigenlijk nog echt te luisteren? Wie durft er stil te vallen, te voelen, aanwezig te zijn zonder meteen te oordelen?
Er lijkt een verwachting dat respect een standaard onderdeel is van de rol die je vervuld of wie je (denkt dat je) bent. “Ik ben jouw leidinggevende/ouder/partner, dus je moet mij respecteren”. En waarschijnlijk wordt er dan “eerbied” verwacht maar verward met het woord respect.
