De grens
De formatie is begonnen. En daarmee het ‘wheelen en dealen’. Onderhandelen. Geven en nemen. Maar waar ligt de grens tussen geven en nemen en waar is die grens van afhankelijk?

Met enthousiasme en met een licht zoekende blik komt ze binnen in het hotel midden op de Veluwe. Haar eerste halfjaarlijkse tweedaagse van ISA GROUP.
Ze wordt hartelijk ontvangen in de lobby en wordt doorverwezen naar de bar waar de opening straks plaats zal vinden.
De eerste twee mensen die ze treft hebben het al heel vaak meegemaakt. De één als mede-eigenaar van de organisatie en de ander al heel lang als een zeer gewaardeerd lid van de community.
De ervaren member stelt zich voor en ziet haar licht zoekende blik en zegt: “Je gaat dit fantastisch vinden. Dat weet je nu alleen nog niet. Let maar op!”
En zo zijn de Member Development dagen van ISA GROUP begonnen. En eigenlijk beginnen ze altijd zo.
Met anticipatie bij degenen die het nog niet meegemaakt hebben. Want wat kun je verwachten?
En ook anticipatie bij de oudgedienden. Want zal het weer net zo waardevol, leerzaam en gezellig worden als alle andere keren?
Zeven zalen hebben we. Met zeven trainers. Die er ook allemaal graag zijn. Want hoe leuk is het om mensen te mogen trainen die intrinsiek gemotiveerd zijn om in zichzelf én in elkaar te investeren? Héél leuk is al jaren het antwoord.
Een weerzien van ‘oude’ en nieuwe bekenden. Vakgenoten waarmee je kunt sparren en spiegelen, maar waarmee je ook van mens tot mens mooie en soms kwetsbare gesprekken kunt voeren.
Er komt inzicht. Er ontstaat verbinding. Nieuwe kennis wordt opgedaan en van oude belemmeringen wordt afscheid genomen. Twee dagen alleen voor jou. Maar samen met anderen.
Bij de lunch een andere member die al heel wat jaren bij ons is: “Wat een fijne setting weer” zegt ze. “Een heerlijke plek om jezelf even onder te dompelen en te groeien als professional.”
Ik kijk nu al uit naar de rest van deze twee dagen. En naar alle edities die nog gaan komen.
-Bart M. Diepenbroek
De formatie is begonnen. En daarmee het ‘wheelen en dealen’. Onderhandelen. Geven en nemen. Maar waar ligt de grens tussen geven en nemen en waar is die grens van afhankelijk?
Relativeren is voor mij de kunst om even afstand te nemen, zonder afstand te verliezen. In een wereld vol beweging helpt het om niet alles groter te maken dan het is. Door te kunnen uitzoomen, ontstaat ruimte. Ruimte om helder te blijven zien wat er echt toe doet.
Ik geloof in het goede. In de positieve intentie. Ik geloof dat er maar weinig mensen ‘s ochtends opstaan met de drang om er een ongezellige bende van te maken. Als ze dat dan toch doen en mij bijvoorbeeld niet terug groeten, dan zal daar vast een reden voor zijn. Een reden die ik uiteraard niet ken.