Modderbuks vs Glitterkanon

Geen idee of het nog altijd een populair souvenir is, maar vroeger zat er bij iedere trotse Europeaan één in de bagage, tussen de vieze sokken en de schelpen op de terugweg.

Als je naar Oostenrijk was geweest, dan was het tafereeltje onherroepelijk iets met een berg, een bijpassende hut en klonten sneeuw op de bodem. Ging je trip naar Parijs, dan was er de onvermijdelijke Eiffeltoren. Met zilveren glitter.

De sneeuwbol. Bestaat die nog?

Ik had het met een vriend over een wat minder gezellige variant van de sneeuwbol, in een metafoor over een jampotje vol water met zand op de bodem. En hoe onze neiging om te schudden, te bewegen, zowel glitter als modder creëert.

En hoe eenzelfde beweging zulke verschillende emoties op kan roepen: magische verwondering en totale paniek.

Eén van de wijsheden van het volwassen zijn of worden zit ’m, denk ik, in twee skills: het onderscheid maken tussen wanneer te bewegen en wanneer te wachten. Te laten dalen en berusten. Alleen in helder water kun je werkelijk zien.

De andere skill zit in het kunnen omarmen dat modder niet slecht is en glitter niet goed. Er valt bij beiden te verwonderen, te leren en te groeien. Zaadjes hebben zand en water nodig. Geen glitter of sneeuw. Feestjes daarentegen zijn leuker met glitterkanonnen dan met modderbuksen.

Ik wens je een herfst vol glitter én modder.

-Aukje Westerbeek