Recept

Il dolce far niente, de kunst van het zalige niksdoen…

In de voorbije week had ik het met vrienden en collega’s over zakelijk en persoonlijk niksdoen.

Zakelijk, vanuit het perspectief van een gedreven, empathische en geweldige directeur – maar ook een directeur die het micromanagen niet kan laten. Vanuit een diepe betrokkenheid, aan de glimmende kant van de persoonlijkheid. En stiekem ook gewoon als een onhandige gewoonte, zoals nagelbijten, vanuit de schaduwkant.

Persoonlijk, door een relatie die mij vertelde hoeveel jaar het hem had gekost om in zijn tuin voor zich uit te kunnen staren en alleen maar te bewonderen hoe weelderig de bosjes staan te weelderen.

Waarom is nietsdoen zo belachelijk moeilijk?!

Afwachten, stilzitten – voor gevorderden zelfs niet eens zozeer afwachten, maar ‘laten zijn’ (my goodness!) – achteroverleunen, afschakelen… ontspannen. En rap een beetje.

Veel van ons gaan in de komende weken op vakantie. Dus we trekken nog even een sprintje. Zodat we straks een week strak stuiterend op de camping staan, dan een week koppijn hebben en verkouden worden onder 35 graden Italiaans genot, en dan nog precies een week hebben om thuis uitgerust de klussenlijst af te werken.

Zullen we het dit jaar eens anders doen? Geen idee hoe precies hoor – dit is een blog, geen kookboek. Ik heb geen recept, maar wel een stevige wil en een vurige wens.

En ik sta open voor recepten. Hoe bouw jij af naar je vakantie toe? Ik hoor het graag!

-Aukje Westerbeek